Ενα μέρος για σας πω αυτά που πολλές φορές σκέφτομαι και δεν υπάρχει τρόπος να ξεκινίσεις να τα πεις σε κάποιον. Ένα σχοινί μου πάνω του θα υπάρχουν κόμποι απο τις σκέψεις μου και όταν το πίασω απο την αρχή θα δω τι αλλαξε και τι έχω γίνει. Εσύ που το διαβάζεις ελπίζω μονο να το βρεις ενδιαφέρον... Καλως όρισες...

24 November 2008

Τεχνολογία, ανθρωπος και το μελλον

Είμαι παιδί της τεχνολογίας. Οταν μπαίνω σε ένα καταστημα με ηλεκτρονικά, θέλω να τα αγοράσω όλα. Είναι γι'αυτό που σπούδασα ηλεκτρολόγος μηχανικός. Είμαι όμως και τύπος που
δεν γουστάρω να κάθομαι όλη μερα πίσω απο μια οθόνη και να "κτυπάω" κώδικα. Απολαμβάνω την ανθρώπινη επαφή και αυτός είναι ο λόγος που έκανα το δεύτερο πτυχίο μου σε κλάδο που έχει σχέση με τον άνθρωπο.
Για τους λόγους αυτούς, όταν βλέπω άρθρα σαν αυτό που θα σας παρουσιάσω πιο κάτω, το ενδιαφέρον μου μένει εστιασμένο για αρκετή ώρα στην ουσία του άρθρου...

Το άρθρο είναι βασικά μια συνέντευξη του Ray Kurzweil ενός απο τους πιο διακεκριμένους γκουρού στο χώρο της τεχνολογίας. Θεωρείτε οτι είναι μεσα στους 20 ανθρώπους που θέτουν την ατζέντα για το μέλλον και αυτό επιβεβαιώθηκε από τα βιβλία του που έχει εκδόσει και έχει πέσει πολλές φορές μέσα στις προβλέψεις του για το μέλλον.

Την συνέντευξη την έχει δώσει στο διαδικτυακό περιοδικό silicon.com που ασχολείτε με τον τομέα των επιχειρήσεων και της τεχνολογίας.
Στις λίγες γραμμές της συνέντευξης αυτής ο Ray κάνει λόγο για τον "νόμο των επιταχυνόμενων επιστροφών/κερδών" (law of accelerating returns). Κατα την άποψή του, η τεχνολογία αναπτύσετε με επιταχυνόμενους ρυθμούς. Δηλαδή η πρόοδος που θα γίνει σε μια δεκαετία απο τώρα, θα είναι ίση με την πρόοδο που χρειάστηκε 30 χρόνια να γίνει ( σε σχέση με το κόστος της τεχνολογίας, τις υπολογιστικές της δυνατότητες και το μέγεθος των υπολογιστικών chip).
Κατα τον Kurzweil το μέγεθος του υπολογιστή στο κινητό σου τηλέφωνο αυτή τη στιγμή είναι περίπου ένα εκατομμύριο φορές πιο φτήνό, χίλιες φορές πιο δυνατό και περίπου εκατό χιλιάδες φορές πιο μικρό απο τον υπολογογιστή που είχε το μέγεθος ενός δωματίου στο ΜΙΤ το 1965.
Με αυτήν την λογική ο κ. Kurzweil λέει ότι έχουμε αύξηση κατα ένα δισεκατομμύριο φορές στην υπολογιστική ισχύ ανα δολλάριο ή ευρώ μέσα σε σαράντα χρονια. Και αφού ο ρυθμός ανάπτυξης ανεβαίνει θα έχουμε ακόμα ένα δισεκατομμύριο φορές αύξηση μέσα στα επόμενα 25 χρόνια. Επίσης λέει οτι και το μέγεθος γίνετε ακόμα πιο μικρό. Με αυτό το ρυθμό ανάπτυξης, ο κ. Kurzweil καταλήγει οτι "αυτό που πριν 40 χρόνια χωρούσε σε ένα μεγάλο δωμάτιο, σήμερα χωράει στην τζέπη σου και σε 25 χρόνια θα χωράει στο αιμοπετάλιο σου!!!!"












Συνεχίζοντας την συνέντευξη ο κ. Kurzweil υπολογίζει οτι το έτος 2029 οι υπολογιστές θα μπορούν άνετα να περάσουν το Turing Test και μάλιστα με κριτήρια πιο αυστηρά απο τα σημερινά.
Στην ερώτηση αν ποτέ θα υπάρξουν υπολογιστές με συνείδηση ο Kurzweil απαντά με ένα τρόπο που αφοπλίζει.
Απαντά λέγοντας οτι νοημοσύνη (intelligence) και συνείδηση (consciousness) δεν είναι το ίδιο πράγμα. Η συνείδηση είναι μια ιδιοτητα που εκφράζετε μέσα απο το ίδιο το νοήμον αντικείμενο και είναι η ιδιοτητα του να αντιλαμβάνετε την ύπαρξη του εαυτού του στον κόσμο. Δεν είναι όμως κάτι το οποίο μπορούμε να προσδιορίσουμε επακριβώς στον άνθρωπο ή σε οποιοδήποτε ον ουτε και καταλαβαίνουμε πως δημιουργείτε. Δηλαδή αν και μέχρι τώρα η επιστήμη μας δίνει την δυνατότητα να περιεργαστούμε το ανθρώπινο μυαλό σε μεγάλο βαθος, το μόνο που έχουμε καταφέρει είναι να βλέπουμε ένα άκρως περίπλοκο σύστημα με νευρώνες που μέσα σε αυτό υπάρχουν κέντρα που ρυθμίζουν λειτουργίες. Δεν έχουμε καταφέρει να δούμε μια δομή που να ορίζει την "συνείδηση". Η συνείδηση απλά προκύπτει ή δημιουργείτε μέσα απο την πολυπλοκότητα του συστήματος. Με την ίδια λογική δεν θα μπορέσουμε να "κατασκευάσουμε" ένα υπολογιστή με συνείδηση αλλά η συνείδηση ίσως να προκύψει απο τον υπολογιστή όταν υπάρξουν υπολογιστές με συγκρίσημη πολυπλοκότητα με αυτή του εγκεφάλου μας.

Η συνέντευξη συνεχίζει αγγίζοντας και άλλα ενδιαφέροντα θέματα σχετικά με τα καλά και τα κακά της τεχνολογίας, τα οποία συμερίζομαι απόλυτα αλλά τα πιό ενδιαφέροντα είναι τα δύο που ανάφερα πιο πάνω.
Απ'οτι φαίνετε η χαρά μου όταν μπαίνω στο κατάστημα με τα ηλεκτρονικά δεν θα εκλίψει ποτέ αφού χρόνο με τον χρόνο θα βρίσκω ακόμα πιο ενδιαφέροντα πράγματα να αγοράσω και ίσως και πιο φτηνά. Ίσως σε μερικές δεκαετίες να μπορέσω να αγοράσω και ένα ηλεκτρονικό φίλο για να παίζω τάβλι μετά απο την συνταξιοδότηση μου όπως έκανε και ο παππούς μου στο καφενείο, χωρίς να ανησυχώ οτι θα μου πεθάνει....

17 November 2008

Ενα ποιήμα με χαρακτήρα για τον χαρακτήρα


Θέλω να βάλω εδώ ένα απο τα αγαπημένα μου ποιήματα, οχι πως διαβάζω συχνά ποίηση, απλά μερικά καταφέρνουν να σου μιλούν κατευθείαν στη ψυχή.
Το ποιήμα είναι του Pablo Neruda και βάζω την αγγλική μετάφραση αν και πιστεύω οτι στα ισπανικά που γράφτηκε αρχικά θα ακουγόταν πολύ πιο ωραία.
Σταματήστε για μια στιγμή, διαβάστε το ποιήμα αυτό και σκεφτείτε αν ταιριάζει καθόλου με τον εαυτό σας.












We Are Many

by Pablo Neruda

Of the many men whom I am, whom we are,
I cannot settle on a single one.
They are lost to me under the cover of clothing
They have departed for another city.

When everything seems to be set
to show me off as a man of intelligence,
the fool I keep concealed on my person
takes over my talk and occupies my mouth.

On other occasions, I am dozing in the midst
of people of some distinction,
and when I summon my courageous self,
a coward completely unknown to me
swaddles my poor skeleton
in a thousand tiny reservations.

When a stately home bursts into flames,
instead of the fireman I summon,
an arsonist bursts on the scene,
and he is I. There is nothing I can do.
What must I do to distinguish myself?
How can I put myself together?

All the books I read
lionize dazzling hero figures,
brimming with self-assurance.
I die with envy of them;
and, in films where bullets fly on the wind,
I am left in envy of the cowboys,
left admiring even the horses.

But when I call upon my DASHING BEING,
out comes the same OLD LAZY SELF,
and so I never know just WHO I AM,
nor how many I am, nor WHO WE WILL BE BEING.
I would like to be able to touch a bell
and call up my real self, the truly me,
because if I really need my proper self,
I must not allow myself to disappear.

While I am writing, I am far away;
and when I come back, I have already left.
I should like to see if the same thing happens
to other people as it does to me,
to see if as many people are as I am,
and if they seem the same way to themselves.
When this problem has been thoroughly explored,
I am going to school myself so well in things
that, when I try to explain my problems,
I shall speak, not of self, but of geography.

16 November 2008

Kρίση Γενικώς

Είναι τελικά δύσκολο να γράφεις blog. Πρέπει να συνδιάζεις τόσα πολλα.
Να γράφεις τα σώψυχά σου, να είσαι λίγο ενδιάφερων, να μην επαναλαμβάνεις τα ίδια με τους άλλους και την ίδια στιγμή να λές και κάτι επίκαιρο.

Σε κρίση τελικά είμαι και εγώ όπως πολλοί άλλοι. Το καλό είναι οτι δεν είμαι ο μόνος, το κακό είναι οτι δεν βλέπω να τελιώνει σύντομα.... Όπα!!... απαισιόδοξη σκέψη... Δεν είμαι εγώ αυτός....

Βρε κρίση έχουμε σίγουρα. Πρέπει μια εκ των ημερών να δούμε τι φταίει και πως την ξεπερνούμε...


Να'στε καλα....

11 November 2008

Αλλαγές Προσωπικότητας

Έψαχνα να βρώ πως να ξεκινίσω το blog αυτό, ποιο θα ήταν το πρώτο ποστ μου.
Είμαι σε (Κυπριακή) ηλικία γάμου αλλά το βλέπω λίγο μακρυά αυτό. Και κάποια πράγματα το κάνουν να φαίνετε ποιο μακρινό....
Έχω και μια απορία που ίσως την έχουν πολλοί άλλοι αρσενικοι: Οι γυναίκες/φίλες τους, βλέπουν την αλλαγή στην προσωπικότητά τους όταν πλησιάζουν οι "δύσκολες" μέρες;

Ρε γαμώ το, μπορεί την μια μέρα να της μιλήσεις και να σου πεί είμαι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας και μετά απο 3 ώρες να της μιλήσεις και να πετά μέσα στο σπίτι της.

Δεν είμαι ετσι εγώ τουλάχιστον, αν την μια μέρα θέλω να αυτοκτονίσω σημαίνει υπάρχει λόγος!
Πρέπει η πουτάνα η ζωή να μην ήταν τόσο καλή μαζί μου τα τελευταία χρόνια και να έχασα κάθε ελπίδα. Αν από την άλλη πετάω απο χαρά σημαίνει οτι κατι πήγε αρκετά καλα. Θές το λόττο να κέρδισα... θες προαγωγή πήρα... κάτι τελοσπαντων που να δικαιολογεί την εκρηξη χαράς και να είναι ας πούμε κατι που θα μου φτιάξει την ζωή για τα επόμενα 1-2 χρονια τουλάχιστο... Οχι γιατι ξύπνησα απο την δεξιά πλευρά του κρεβατιού και την είδα αλλιως...

Και πώς το αντέχεις αυτό για μια ζωή;
Αυτά για αρχή