Έψαχνα να βρώ πως να ξεκινίσω το blog αυτό, ποιο θα ήταν το πρώτο ποστ μου.
Είμαι σε (Κυπριακή) ηλικία γάμου αλλά το βλέπω λίγο μακρυά αυτό. Και κάποια πράγματα το κάνουν να φαίνετε ποιο μακρινό....
Έχω και μια απορία που ίσως την έχουν πολλοί άλλοι αρσενικοι: Οι γυναίκες/φίλες τους, βλέπουν την αλλαγή στην προσωπικότητά τους όταν πλησιάζουν οι "δύσκολες" μέρες;
Ρε γαμώ το, μπορεί την μια μέρα να της μιλήσεις και να σου πεί είμαι στα πρόθυρα της αυτοκτονίας και μετά απο 3 ώρες να της μιλήσεις και να πετά μέσα στο σπίτι της.
Δεν είμαι ετσι εγώ τουλάχιστον, αν την μια μέρα θέλω να αυτοκτονίσω σημαίνει υπάρχει λόγος!
Πρέπει η πουτάνα η ζωή να μην ήταν τόσο καλή μαζί μου τα τελευταία χρόνια και να έχασα κάθε ελπίδα. Αν από την άλλη πετάω απο χαρά σημαίνει οτι κατι πήγε αρκετά καλα. Θές το λόττο να κέρδισα... θες προαγωγή πήρα... κάτι τελοσπαντων που να δικαιολογεί την εκρηξη χαράς και να είναι ας πούμε κατι που θα μου φτιάξει την ζωή για τα επόμενα 1-2 χρονια τουλάχιστο... Οχι γιατι ξύπνησα απο την δεξιά πλευρά του κρεβατιού και την είδα αλλιως...
Και πώς το αντέχεις αυτό για μια ζωή;
Αυτά για αρχή
5 years ago
1 comment:
Μαζί με την οικονομική κρίση έρχεται και ο Φόβος.
Ο Φόβος θα κάνει να αγαπηθούν τα ποιήματα που γράφτηκαν από τον Φόβο.
Ξανάρχεται πιο γρήγορα ο καιρός της ρίμας, του ρομαντισμού, του λυρισμού.
Όσοι έγραψαν κάτω από την επίδραση του Μεγάλου Φόβου ας ετοιμαστούν να δρέψουν δάφνες, αν είναι καλοί ποιητές. Και ας πούμε ένα όλο και ηχηρότερο αντίο στον σουρεαλισμό και στον ελεύθερο στίχο-τώρα το συμμάζεμα και το κλείσιμο, η ίδια δηλαδή η ουσία του ανθρώπου, παίρνει ξανά τον θρόνο τους.
Γιώργης Χολιαστός
Post a Comment